De maan scheen volop, men kon daardoor nog ver kijken, bij de Arnhemse Poort gekomen moesten
we elkaar wat helpen om met de handkarren op de dijk te komen,daar aangekomen moesten we
weer alle zeilen bij zetten.
Een lager gelegen gat van 10 meter lang opgevuld met puin en grond, dat een modderbrij geworden was gaf ons heel wat te doen.
Het hoogwater in de polder stroomde al over dit gedeelte dijk, een missta p en je zat onder de modder of in ieder geval moest je verder sukkelen met natte voeten.
Toch een prachtig gezicht vond ik het als men over het rimpelloze water keek bij maan licht, en ook nog zo stil, geen geknal, geen schot te horen, bijna onwezenlijk na twee maanden niks anders gehoord te hebben, hoe kon het nog bestaan, vroeg ik me af, trouwens naar mijn overtuiging liep iedereen met zo een soort gedachten, zelfs de Duitsers, meer als 50 in getal liepen zwijgend langs de stoet mensen die op weg waren naar het onbekende.
Als je nodig wat nodigs moest, en je langs de weg ging staan, was je nooit alleen een Duitser stond op gepaste afstand naast of achter je.
Door kuilen en plassen het touw over de schouder de handkar achter ons aan zeulend, de ijzeren wielen hobbelend over de straatstenen bereikten we „het Duufke”, daar ging het de dijk af en dat ging prima.
Ome Jan en vader wisselde elkaar af met de transportfiets waar ons grûtvad intussen al wat van de schrik op de drager bekomen bleek te zijn toen de commandant ons te kennen gaf dat we bij Malburgen over de Rijn gezet zouden worden met een pontveer.
In de buurt gekomen van de steenfabriek terwijl wij daar moesten wachten maakte zich een gestalte los vanuit de
steenoven.„Neemar,wor kommen gillie dan nog vandan.
Enkele bekende families bleken in de steenfabriek te zitten o.a. Thé Leijser van de Rietkamp.
Zij mochten daar met goedvinden van een paar Duitsers blijven zitten, maar nu zou er wel wat veranderen want twee Duitsers hadden ruzie gekregen om een dochter van Leijser, wat een slecht gevolg had want in een vuurgevecht met
revolvers was er één dood geschoten.
H. Hoen – m.m.v. Eva
Huissen,januari 2013.
