Het gezin Terwindt-Middelhoff had vijf kinderen, twee zonen en drie dochters.
De oudste zoon Johan A.M.Terwindt (1921)werd huisarts te Arnhem waar hij in 1982 overleed.
De steenbakkertraditie werd voortgezet door Antonius Matheus Terwindt (1922-1995), die zijn vader in 1954 opvolgde als directeur van de steenfabriek’klaverland ‘, Malburgen en Elden.
In september 1955 was de directie van de steenfabriek in malburgen in handen van de gebroeders A.M.Terwindt, steenfabriek te oosterbeek en L.M.th. Terwindt steenfabrikant te Nijmegen.
Op 16 juni 1963 trad A.M. Terwindt uit als directeur, op 1 juli 1963 gevolgd door L.M. Th. Terwindt.
Ze werden opgevolgd door H.J.Wiegerinck uit Groenlo, die inmiddels de villa ‘De Roggerkamp’ aan de Doorwerthsestraat te Heelsum had betrokken.
Hij werd eerst tijdelijk en met ingang van 5 november 1964 definitief benoemd.
A.M.Terwindt keerde echter terug als adjunct-directeur.
Op 1 januari 1974 stopte directeur H.J.Wiegerinck ermee.
Het beheer der vennootschap werd weer opgedragen aan A.M. Terwindt.
Terwijl de stad Arnhem zich ten zuiden van de rivier steeds verder uitbreidde en de flats van Vredenburg en Immerlo oprukten in de richting van Malburgen, ging Terwindt in de jaren zeventig rustig verder met het bakken van stenen.
De flatbewoners zagen de sliert lorries getrokken door een diesellocomotief heen en weer rijden tussen Immerlo-plas en de steenfabriek.
Het smalspoor verdween echter door het toenemend gebruik van vrachtwagens, maar Terwindt wilde het recht van overpad over de Huissensestraat behouden.
Misschien zouden er voor de steenfabriek nog wel beteren tijden aanbreken, en dan kon de aanleg van een “monorail’ tussen steenfabriek en Immerlo-plas interessant zijn.
Maar Terwindts visie vervloog door de tegenwerking bij het verkrijgen van ontgrondingvergunningen en de keiharde concurrentie in de straatsteensector.
De N.V. Vlamovensteenfabriek Malburgen werd op 15 december 1986 ontbonden.
Het batig saldo van 3.882.55 gulden werd in zij geheel uitgekeerd aan de aandeelhouders ‘in verhouding tot ieders inbreng’
Mede als gevolg van de stadsuitbreiding en gebrek aan voldoende tichelgrond werd de steen fabriek Malburgen, die in 1990 nog opgekocht werd door het Belgische Koramic –concern, gesaneerd.
In 1991 sloot dit concern in overeenstemming met een afgesproken productiebeperking zijn steenfabrieken in Etten, Loowaard enMalburgen, waardoor voor 52 arbeiders de werkgelegenheid verloren ging.
In 1993 volgde de sloop van de bedrijfsgebouwen.
Alleen de schoorsteen ,die steeds krommer werd,hield het vol tot juli 1995.
Toen werd deze opgeblazen.
Daarmee was de laatste zichtbare herinnering aan een honderdvijftig jaar oude nijverheid ter plaatse weggevaagd.
Er werd ruimte gemaakt voor de vestiging van nieuwe bedrijven op het industrieterrein ‘Bakenhof’.
Van DR.G.B.H Janssen uit het boek:
Een Krans van steenovens vijf eeuwen baksteenfabricage rondom Arnhem.
